เช้าวันศุกร์ เราออกเดินทางจากบ้านกลุ่มรักษ์เขาใหญ่ เพื่อข้ามฝั่งไปยังปากช่องและมุ่งหน้าไปสู่วัดมกุฏคีรีวัน เพื่อที่จะพาตัวเราเองไปสัมผัสกับธรรมชาติ เราไปถึงวัดมกุฏคีรีวันและจัดเตรียมตัวเองให้พร้อมที่สุด ทั้งกระเป๋า ร่างกาย และจิตใจ ต่อจากนั้น เริ่มออกเดินทางกัน นี่เป็นการเดินเข้าไปหาธรรมชาติจริงๆ  ไปนั่ง ไปนอน ไปเล่นกันในป่า เราเคยอ่านหนังสือที่ชื่อว่า “Bhutan เท่านั้น” ของคุณแวววรรณ หงษ์วิวัฒน์ หนังสือเล่มนี้ว่าด้วยเรื่องการเดินทั้งเล่ม จึงทำให้เราอยากจะทำอะไรแบบนั้นบ้าง ผสมกับเราเป็นคนที่ชอบเดินอยู่แล้ว จึงทำให้เราไม่หวั่นอะไรมากมายกับการเดินป่า ..อ่านต่อ →

 “เดินป่าเส้นทาง เขาสมอปูน ณ  อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่กับพี่น้องกลุ่มรักษ์เขาใหญ่” เนิ่นนานแล้วที่เรารู้จักกิจกรรมนี้ ผ่านพี่น้องชาวรักษ์เขาใหญ่ เสียงชักชวน คำบอกเล่า ภาพประกอบ และบทความจากพี่น้องผู้ผ่านเส้นทางแห่งนี้มาแล้ว เสมือนพลังที่พุ่งเข้ามาสะกิดให้ดวงใจของความมุ่งหวังในตัวเราลั่นวาจา “สักวันหนึ่งเราจะพบกันสมอปูน” หลายครั้งหลายคราที่ตั้งใจจะเป็นหนึ่งในผู้ร่วมเดินเส้นทางนี้ เมื่อห้วงเวลายังไม่อนุญาตให้เราเป็นหนึ่งในแถวผู้ร่วมทางสมอปูน เรารอคอยจังหวะและโอกาสถึงสามปีกับเส้นทางในตำนานของกลุ่มรักษ์เขาใหญ่ ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่อาจรู้ แต่ก็เรียกร้องให้เราอยากสัมผัสการเดินป่าท่ามกลางแสงดาว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของการเดินป่า การเตรียมตัวหลายอย่าง“ราวกับว่าเราไม่เคยผ่านประสบการณ์การเดินป่านอนป่ามาเลยสักครั้ง” เอาเถอะ เราเชื่อว่าการเดินทางมีความต่างของเส้นทางและผู้เดินทางย่อมแตกต่างกันไป  ..อ่านต่อ →

เริ่มต้น ณ สมอปูน
การเดินทางไปสมอปูนนี้ข้าพเจ้าได้รับคำท้าจากพี่แขกว่า “พวกเอ็งอยู่ กลุ่มรักษ์เขาใหญ่ ยังไม่เคยไปเดินสมอปูนเลยเหรอ” ตอนแรกที่ฟังพี่แขกถามก็รู้สึกเฉยๆ แต่พอมาได้ยินพี่ๆ ในกลุ่มรักษ์เขาใหญ่หลายๆ คนพูดถึงการเดินขึ้นเขาไปที่สมอปูนก็ทำให้ ข้าพเจ้าอยากจะลองไปดูสักครั้ง เห็นเค้าว่ากันว่ามันเหนื่อยมากๆ และต้องท้าทายกับขีดจำกัดของตนเองอีก ข้าพเจ้าเลยกลัวๆ อยู่เหมือนกันและแอบลังเลว่า“จะไปดีไหม? หรือไม่ไปดี” เพราะกลัวว่าตนเองจะเดินขึ้นสมอปูนไม่ไหว ทั้งยังได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับสมอปูนมามากมายหนึ่งในนั้นคือ ทำให้พี่ประธานนกหวีดร้องไห้นั้นเอง เลยทำให้ข้าพเจ้าหวั่นใจไม่น้อยที่จะตัดสินใจร่วมเดินทางขึ้นสมอปูนในครั้งนี้ และข้าพเจ้าก็ได้ข้อสรุปให้กับตนเอง เมื่อมีเพื่อนที่ข้าพเจ้าสนิทมาชวนไปเดินขึ้นสมอปูนด้วยกัน ข้าพเจ้าตอบตกลงโดยไม่ลังเลแต่อย่างใด ทั้งๆ ที่ในใจก็กลัวจะขึ้นสมอปูนไม่ไหวแต่ก็เอาละ สักครั้งหนึ่งในชีวิตยังไงก็ต้องลองขึ้นไปให้ได้ ..อ่านต่อ →

หนึ่งปีผ่านไป วันเลื่อนเดือนเปลี่ยน ได้เวลาเก็บของลงกระเป๋า ถึงเวลาที่เราจะกลับไปเยี่ยมบ้านกันอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นการเดินด้วยแรงศรัทธาล้วนๆ พอเริ่มออกเดินทาง ตำแหน่งสมาชิกวังบุปผาก็ทำงานทันที ศัตรูล้วนๆ โถ..วังบุปผา ผู้น่าสงสาร ถึงคลองต้มกาแฟ ทีมปากช่อง ปราจีน ใบไม้ ก็มาถึงจุดที่นัดหมายกันไว้ ทันทีที่โผล่หน้าออกมาจากที่กรอกน้ำ “ปลวกกก” ทักทายกันพอหอมปากหอมคอ ศัตรูของวังบุปผาหยุดพัก กินข้าวเที่ยง ดื่มกาแฟ เติมพลัง เป็นช่วงพักยกกันสั้นๆ ให้มีแรงเดินขึ้นสันเขาที่เรียกว่าเดินของจริงกันสักที ..อ่านต่อ →

ยังไงดี ขอพักตรงนี้ก่อนดีกว่า“เอนหลังลงบนก้อนหินเงยมองฟ้า อื้ม!! ดาวก็มีให้เห็นเหมือนกันนี่”
เหนื่อยมากเหนื่อยจริงๆ กี่โมงแล้วก็ไม่รู้ เดินจนเท้าชาไปแล้ว ตอนนี้ขอพักหน่อยเถอะ อยู่คนเดียวซะด้วยสิ คอยส่องไฟฉายไปที่ต้นไม้บอกทาง กลุ่มข้างหลังแล้วกันหวังว่าเขาคงไม่ตัดไปทางอื่นนะ เพราะกลุ่มข้างหน้าที่มากับเราเขาไปต่อกันหมดแล้ว พี่แขก ก็บอกให้เรามาคอยส่องไฟให้ข้างหลังรอตรงนี้แหละ ถ้าจำไม่ผิดอีกนิดก็ถึงแล้ว ที่พักคลองฟันปลา เฮ้อ!! หมดสภาพ.

..อ่านต่อ →