…สาระไร้ ไร้สาระ…

Life is like a mirror
it never reflects
more than we put in it. (ปรัชญาเซน-ขลุ่ยเงียบ )

ขำขันเรื่องแรกของประเทศไทย
พ.ศ.๒๔๐๘
ความเตือนอันอ่อน
๏ ครั้งก่อนมีขุนนางผู้ใหญ่, ได้นั่งกินโต๊ะด้วยกันกับคนอื่นมาก นั่งแน่นกันนัก. มีคนหนึ่งที่พูดมากๆ นั่งใกล้กันกับคนนั้น. คนที่พูดมากนั้น, ครั้นพูดแล้วก็ยกมือไปมาตามคำที่เขาพูดด้วย. ขุนนางนั้นจึ่งบอกกับเขานั้นว่า, มือของท่านเป็นเครื่องรำคาญใจข้าพเจ้านัก. คนนั้นจึ่งตอบว่า, ขอรับกระผม คนแน่นนัก,เกล้าผมไม่รู้ที่จะเอาไว้ที่ไหนได้, ขุนนางนั้นจึ่งตอบว่า, ถ้าอย่างนั้นก็เอามือยัด
ไว้ในปากเสียเถิด.
                                                                                                                           บางกอกรีคอร์เดอร์
                                                                 เล่ม ๑ ใบที่ ๑๗ วันที่ ๓ พฤศจิกายน ค.ศ. ๑๘๖๕(พ.ศ. ๒๔๐๘) หน้า ๑๕๙
                                                                                         ขำขันสมัยคุณปู่ : เอนก  นาวิกมูล-รวบรวม หน้า ๑๑
                                                 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
                                                    คนขนของหนีภาษี
      ทุกบ่อยๆ ที่นัสรูดินเดินทางจากเปอร์เซียไปกรีกด้วยการขี่ลา  แต่ละครั้งมีเข่งสองใบบรรจุฟาง ตอนขากลับเขาเดินเท้ากลับอย่างทรหด  ตรงเขตแดนต่อแดน  นายด่านก็ตรวจค้นของต้องห้ามอยู่ทุกครั้ง ไม่เคยพบสิ่งใดเลย
             “เจ้าขนอะไรบ้างล่ะ นัสรูดิน” นายด่านถาม
            “ขนของหนีภาษี” นัสรูดินตอบ
      หลายปีผ่านไป หุ่นนัสรูดินยิ่งดูล่ำซำขึ้นทุกปี  จนย้ายไปอยู่ที่อียิปต์ ได้พบนายด่านเข้าคนหนึ่ง
            “นัสรูดิน ตอนนี้เจ้าพ้นอำนาจศาลของเปอร์เซีย-กรีกแล้ว และได้มาอยู่อย่างอัครฐานเช่นนี้  บอกข้าได้ไหมว่า เจ้าขนอะไรหนีภาษี ข้าจึงจับเจ้าไม่ได้เลยสักครั้งเดียว”
              “ลาไง”
                                                                                                   นัสรูดิน คนเจ้าสำราญ “วันทิพย์” (หน้า ๕)
                                    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
                                                  ทำไมเอ็งไม่เปลี่ยนทางวิ่งเสีย

              “โธ่เอ๋ย” หนูตัวหนึ่งพูด
              “โลกเรานี้ช่างเล็กลงทุกวัน เมื่อตอนเริ่มต้นโลกมันใหญ่เสียจนฉันกลัว ฉันวิ่งหนีมันไปเรื่อย ในที่สุดฉันดีใจที่มองเห็นกำแพงอยู่เบื้องหน้า  แต่กำแพงยาวนี้มันช่างคับแคบเสียจนฉันหาทางออกไม่ได้ มันเป็นมุมของกับดัก  ที่ฉันวิ่งไปหามันนั่นเอง”
               “ก็งั้น ทำไมเอ็งไม่เปลี่ยนทางวิ่งเสียล่ะ”
                แมวพูดจบก็จับหนูตัวนั้นกินเป็นอาหาร
                                                                                      จากเรื่อง A Little Fable ของ Franz Kafka
                                                                                            โลกหนังสือ ปีที่ ๑ ฉบับ ๙ มิ.ย. ๒๕๒๑ หน้า ๙๐
                                                ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
                                                  ยาคุมกำเนิดโดยธรรมชาติ
          หนุ่มรุ่นกระทงชาวไร่สองคนหอบเอาพืชผลไปขายที่ตลาด คนหนึ่งขายผัก  อีกคนหนึ่งขายน้ำผึ้ง
           ผักขายหมดในเวลาอันรวดเร็ว แต่น้ำผึ้งคงอยู่ในขวดตั้งอยู่บนกระดาษหนังสือพิมพ์บนพื้นมากมาย  และเกลอทั้งสองก็อยากให้หมดๆ ไปเสียเร็วๆจะได้ไปเที่ยวต่อ
           หนุ่มผู้ขายผักได้ความคิดฉับพลันขึ้นมา ก็เอ่ยว่า “กูช่วยมึงเอง” ว่าแล้วก็เอากระดาษมาแผ่นหนึ่ง เขียนข้อความด้วยตัวบรรจงว่า “เชิญซื้อน้ำผึ้ง ยาคุมกำเนิดโดยธรรมชาติ”
           ผู้คนที่ผ่านไปมาพากันซื้ออย่างรวดเร็ว ส่วนใหญ่เป็นแม่บ้านผู้จ่ายตลาดจนกระทั่งเหลือขวดเล็กสุดท้าย ก็มีหญิงชราผู้หนึ่งซึ่งจดๆ จ้องๆ คอยดูอยู่นานแล้วมาขอซื้อ พลางก็เอ่ยถามว่า “พ่อหนุ่ม ไหนลองบอกหน่อยซิจ๊ะ ที่เธอเขียนไว้ว่า น้ำผึ้งเป้นยาคุมกำเนิดโดยธรรมชาติน่ะ คุมได้ยังไง”
          ทั้งสองหนุ่มยิ้มกว้าง ตอบไปโดยฉับพลันว่า “ปู้โธ่ยาย ก็ง่ายๆ จิ้มแล้วก็ดูดธรรมดาๆ นี่แหละ” (ตะแร้น ตะแร้น ตะแร้น)
                                                                                                               ริมสวน๒ คนเดิม(๑๓๐-๑๓๑)

                                        ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~