เอดเวิร์ด คอนซ์-เขียน,นิธิ เอียวศรีวงศ์-แปล/น.๓๙-๔๐
…จะยกตัวอย่างได้จากการนิยมใช้ “คำสุภาพ” กันอย่างกว้างขวาง อันที่จริงคำสุภาพนี้ก็ไม่ใช่อื่นไกล คือการหลีกเลี่ยงคำที่อาจจะทำให้เรานึกถึงสิ่งที่เราไม่อยากนึกถึงเท่านั้น เราใช้คำที่คลุมเครือหรือวกวนเพื่อปิดบังข้อเท็จจริงที่เราไม่ชอบหรือถือว่าเป็นข้อห้ามไม่ให้พูด ในทุกภาษาจะต้องมี “คำสุภาพ” เช่นนี้เป็นร้อยสำหรับใช้กับคำว่า ตาย พิการ โรค เพศ การขับถ่าย หรือข้อยุ่งยากในครัวเรือนอื่นๆ คนเราไม่ “ตาย” แต่ “ไปสู่สุคติ” “สิ้นลม” “หลับชั่วกาล” “ลาโลก” “สู่เชิงตะกอน” ต้องใช้ความพยายามในการใคร่ครวญอยู่เป็นพิเศษ จึงทำให้เราสามารถเผชิญหน้ากับความจริงในเรื่องความตายได้ เป็นธรรมดาที่คนเราจะหลับตาไม่ยอมมอง หรือมองข้ามความเท็จจริงที่เศร้าหมอง หรือลดความสำคัญเสีย หรือทำให้งดงามขึ้น