๏คือกาละธรรมชาติตอบสนอง
ส่งสำนองจ๋ำหนับด้วยนับถือ
หลากท่วมทุกแห่งหน…ให้คนลือ
จนอื้ออัดขัดขวางแทบปางตาย
๏ก็เกิดกายกระทั่งแก่อันเกรียมกรอบ
คนรุกลอบทำร้ายป่ามาหลากหลาย
ป่าหญ้า,ไผ่,เต็งรัง,ดงดิบ-อีกมากมาย
แม้กระทั่งสุดท้าย..”ป่าใจ”ตน
๏จึงน้ำท่วมหลามไหลไทยประเทศ
แต่สาเหตุอันใหญ่-มิใช่ฝน
ป่าต่างหากเหี้ยนหายเพราะ”ไอ้คน”
น้ำจึงล้นท่วมทุ่งทั้งกระทั่งโคก
๏ในป่ามีต้นไม้ใหญ่คอยแบกรับ
เพื่อดูดซับน้ำหลากฟ้าลงหล้าโลก
ทำหน้าที่เป็นลำห้วยเป็นตรวยโตรก
เป็นซรอกโซรกขังน้ำไว้ให้คลายแรง
๏ ครั้นยามแล้งหดหู่และแห้งหาย
ค่อยค่อยคายความชื้นทั่วหัวระแหง
สรรพสิ่งต่อชีวิตไว้ได้สำแดง
มิได้”แย่ง” มิได้“ญู่”–กะผู้ใด๋
๏”ต้นไม้ใหญ่”คือกุญแจแน่หนักหนา
จงเลือก”รักษ์” ผืนป่าที่ไหนไหน
กุนุง,เขาใหญ่,บูโดทั้งใกล้-ไกล
สุรินทร์,ขอนแก่น,อุ้มผางไซร้ทั่วไทยเอย ๚ะ๛
‘ระเมียรคำ’
ไขคำ: แย่ง-ดึง, ญู่(“ญ-เสียงขึ้นจมูก”อีสาน)-ดัน