จดหมายถึงเอเลี่ยน

ฉันขอกล่าว แทนบรรดาต้นไม้ ดิน น้ำ เมฆ ฟ้า ดอกไม้ และสิ่งมีชีวิตทั้งปวงบนโลกใบนี้ โลกที่บรรพบุรุษของฉันช่วยกันสร้าง ก่อนจะมีเอเลี่ยนที่เรียกตัวเองว่า มนุษย์ เข้ามาทำลาย อีกไม่นาน…ฉันและเหล่าพี่น้องคงหมดเรี่ยวแรงช่วยเหลือโลกใบนี้แล้ว  วันนี้ ฉันจึงอยากจะถ่ายทอดความทุกข์ทนที่พวกเราแบกอยู่ให้รับรู้กันบ้าง

บรรพบุรุษของฉัน เป็นหนึ่งในผู้ให้กำเนิดโลก เราคือ น้ำ พื้นที่ที่เราอาศัยอยู่กินพื้นที่ถึง สามในสี่ของโลก เราสร้างต้นไม้ ดอกไม้ สัตว์สารพัน และสรรพสิ่งทั้งมวลบนโลกใบนี้  ดั่งบทกวีที่แสดงให้ท่านเห็นว่าบรรพบุรุษของฉันสรรค์สร้างโลกใบนี้ได้งาม เพียงใด…

ฟ้ากำลังทอฝันปั่นฝ้ายเมฆ   ลมโยกเยกเย้ายอดไผ่ไหวทั้งผืน
ฟ้ากำลังร้องเพลงครื้นเครงครืน   ดอกฝนหมื่นแสนล้านจะบานแล้ว
ใบหญ้าเรียวเขียวชอุ่มทอคลุมพื้น   ดินพราวผืนเพชรพร่างน้ำค้างแก้ว
กระเพื่อมพรายผิวน้ำงามเพริศแพร้ว   ลมพัดแผ่วมาพร้อมหอมดอกไม้
ธรรมชาติไม่อาจขาดความรัก   โลกนี้จึงงามนักกว่าโลกไหน
ฟ้าโอบดิน ดินกอดน้ำ น้ำจูบไพร   ลมลูบไล้ดอกไม้โลมโคมตะวัน
(ส่วนหนึ่งของ บทกวี “ธรรมชาติที่รัก”  ประพันธ์โดย ลำภา มัคศรีพงษ์
เนื่องในวันสิ่งแวดล้อมโลกวันที่ ๕ มิถุนายน ๒๕๕๐)

ใช่แล้ว ก่อนที่เหตุการณ์วิปโยคทั้งหลายจะสร้างความเดือดร้อนแก่เหล่าชาวโลกไม่หยุดหย่อน โลกเคยสวยถึงเพียงนี้ ดั่งบทกวีพรรณนา แต่เพียง “ความเจริญ” คำเดียว ที่ถูกยัดลงในโปรแกรมความคิดของมนุษย์ในโลกใหม่ที่ชื่อว่า โลกาภิวัตน์ ภาพความงามเหล่านั้นจึงถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ เหลือเพียงภาพฝัน

 
               ป่าถูกรุกราน ราวกับเป็นศัตรูของมนุษย์ก็มิปาน ศัตรูที่ไม่อาจปกป้องตัวเองหรือตอบโต้การบุกรุกของอีกฝ่ายได้เลย ไม้งามประดับไพรต้นแล้วต้นเล่า ถูกฟาดฟันอย่างไม่ปรานีด้วยคมเลื่อย ไม่เหลือแม้แต่หญ้าคลุมความชุ่มชื้นให้แผ่นดิน ไฟแห่งความโลภถาโถมเข้าแผดเผาป่า สัตว์น้อยใหญ่ถูกไล่ล่าเถือเนื้อหนัง  ดอกไม้ไร้ความหวังจะผลิบาน
ผืนดินที่เคยอุดมสมบูรณ์ โดนสัตว์ประเสริฐอย่างมนุษย์ แปรเปลี่ยนเป็นผลประโยชน์ส่วนตน  เจ้าเขื่อนวายร้ายตัวทำลายระบบนิเวศผุดขึ้นราวดอกเห็ด  น้ำมหาศาลกลืนกินพันธุ์พืชพันธุ์สัตว์ สร้างบาดแผลลึกกลางป่าใหญ่ 

        มนุษย์หลงระเริงความเจริญ  จนหลงลืมการทวงคืนจากธรรมชาติเสียสิ้น  ป่าไม้ ดิน น้ำ สัตว์ป่า ถูกผลาญทำลายอย่างไม่ลืมหูลืมตา เพื่อสนองความต้องการของมนุษย์  ภูเขาทั้งลูกที่เคยตั้งตระหง่านน่าเกรงขาม  บัดนี้กลายเป็นเพียงราชสีห์ที่ไร้เขี้ยวเล็บ   กลายเป็นเพียงภูเขาหัวโล้นสำหรับการปลูกพืชเพื่อการบริโภคที่ไม่เคยพอ  ชุมชนรุกล้ำพื้นที่ป่าและแสวงหาผลประโยชน์มากเท่าที่จะมากได้  คูคลองถูกถมทำถนน ทางน้ำถูกทับด้วยทางรถ ถนนทุกเส้นชอนไชเข้าไปในป่าเหมือนหนอนที่คอยกัดกินทำลายพืช ที่ใดที่รถเข้าถึงมากเท่าไหร่ ธรรมชาติยิ่งถูกผลาญมากขึ้นเท่านั้น

ยัง! มนุษย์ยังไม่หยุดอยู่แค่นั้น  โรงงานอุตสาหกรรมหลายแห่งยื้อแย่งกันตั้งอยู่ใกล้แหล่งน้ำ เพื่อการใช้สอยอุปโภคบริโภคบ้าง เพื่อการขนส่งบ้าง  ฉันและบรรดาพี่น้องถูกโรงงานอุตสาหกรรมเหล่านี้รุมทึ้งอย่างกระหาย  เมื่อเราหมดค่ากลายเป็นน้ำสีดำน่าขยะแขยง  เอเลี่ยนเหล่านั้นก็ทิ้งเราอย่างไม่แยแส  ซ้ำร้ายยังให้เราทำร้ายพี่น้องกันเอง  จากน้ำเย็นใสก็ปล่อยน้ำขุ่นข้นคลั่กจากโรงงานลงไปโดยไม่ผ่านการบำบัด

 
สายน้ำถูกทำให้พิกลพิการ  น้ำใสไหลเย็นจากป่าค่อยๆ ถูกทำลาย  คูคลองที่เคยรินไหลลัดเลาะดั่งเส้นเลือดของแผ่นดิน กลับถูกถมเป็นพื้นที่ปลูกบ้านจัดสรรเพื่อรองรับจำนวนมนุษย์ที่มากขึ้นทุกที  มนุษย์ยิ่งกินยิ่งใช้  โรงงานต่างๆ ก็ต้องเร่งผลิตมากขึ้นให้ทันและเพียงพอต่อความต้องการ  แต่รางวัลที่มนุษย์ให้คืนแก่เราคือ ขยะ  ขยะ  และขยะ เพิ่มพูนทับทวีจนทางน้ำตื้นเขิน  ไร้ที่อยู่  ไร้ทางไป เส้นเลือดของแผ่นดินตีบตัน
     ท่านคิดว่าธรรมชาติสมควรหรือไม่ ที่ลงโทษมนุษย์ให้ประสบภัยดังที่เป็นอยู่  “น้ำแล้งท่านก็ก่นด่าฟ้าฝน  น้ำล้นหลากท่วมก็ก่นด่าโชคชะตาและเทพยดา”

ลองถามตัวท่านดูเถิดว่า  ธรรมชาติวิปโยคถึงเพียงนี้ เกิดจากผู้สร้างโลกอย่างฉัน หรือมนุษย์ เอเลี่ยนตัวทำลายกันแน่?

จดหมายถึงเอเลี่ยน โดย  ‘Albatross’