ข้าพเจ้าชื่อ“น้องหมิว” มีโอกาสได้ร่วมทริปการเดินป่าที่สมอปูน(เขาใหญ่) และเป็นการเดินป่าครั้งแรกในชีวิต รู้สึกตื่นเต้นมาก แบบว่าเราต้องไปใช้ชีวิตในป่าเหรอ เราจะกินอะไร จะขี้ยังไง จะใช้ชีวิตอยู่บนนั้นได้ไหม ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะได้ไปเดินป่าหรอกค่ะ พอรู้ข่าวจาก”พี่แสนดี” ก็ตัดสินใจไม่ถูกเพราะกลัวว่าตัวเองไม่ไหว ไปเป็นภาระให้ผู้อื่น เพื่อนก็บอกจะไหวเหรอ หมิวก็เลยคิดว่าไหวไม่ไหว ก็ต้องลอง เพราะครั้งหนึ่งที่สมอปูน ยากนักที่คนส่วนใหญ่จะได้ขึ้นไปบนเขาสมอปูน(เขาใหญ่)
และพอถึงวันใกล้ที่จะเดินทาง ก็ต้องตัดสินใจว่าจะไปหรือไม่ไป พี่แสนดีเลยมาบอกมีให้สองคำตอบ ไปกับไม่ไปก็ต้องไป ณ เวลานั้น ถูกกดดันมากๆ เพราะยังไงก็ต้องไป และถึงวันที่ต้องเดินทางไปปากช่อง ต้องตื่นแต่เช้า เพราะต้องรอลงทะเบียนก่อนตื่นเต้นมาก พอถึงเวลา ๐๘.๐๐ น. กดยืนยันปรากฏว่าเว็บล่ม ทำให้เครียดมาก ทั้งการจะไปเดินป่าและก็งลงทะเบียนเรียนไม่ได้ กดดันมาก แต่ก็ได้เดินทางไปปากช่อง ระหว่างการเดินทางก็มีอุปสรรคมากมาย ทั้งฝนตก แดดออก เพราะฝนตกแรงมากอยู่โคราชกลัวฝนไม่หยุดตกเวลาไปเดินป่าจะทำให้เรามีอุปสรรคเข้าไปอีก กระเป๋าก็หนักมาก พอไปถึงปากช่องก็ต้องนั่งรอพี่เขามารับอีก เป็นอะไรที่ผจญภัยมาก ชีวิตคือการเดินทาง และก็มีพี่มารับไปส่งที่บ้าน“พี่เก่ง” และได้ไปพักอยู่บ้านพี่เก่งก่อนที่จะเดินทางขึ้นเขาในวันรุ่งขึ้น พี่เขาก็เป็นกันเองกับพวกเรามาก ตกเย็นพี่เขาสั่งหมูกระทะมาให้กิน… อร่อยมาก สั่งมาชุดแรกไม่อิ่มพี่เก่งก็เลยสั่งมาให้กินอีก รอบสองสั่งพิเศษให้ด้วย อยากบอกว่าหมูกระทะปากช่องอร่อยมาก โดยเฉพาะน้ำจิ้ม พอกินเสร็จก็รีบเข้านอนเลยกลัวตื่นสาย กลัวไปไม่ทัน …อยากบอกว่าน้ำและอากาศอยู่ปากช่องเย็นมาก ขนาดตอนนอนไม่ได้เปิดพัดลมอากาศก็ยังเย็น
รุ่งเช้าของวันต่อมา ตื่นกันแต่เช้าเตรียมตัวที่จะขึ้นเขาเดินป่า ออกเดินทางจากปากช่องไปยังเขาใหญ่ใช้เวลาเดินทางชั่งโมงกว่า กว่าจะไปถึง เดินทางด้วยรถสองแถวขณะเดินทางนั่งบนรถ ทั้งง่วงนอนมากเพราะตื่นแต่เช้า ทั้งหลับทั้งเมารถเพราะเส้นทางการเดินทางเต็มไปด้วยโค้ง กว่าจะเดินทางไปถึงจุดที่จะเดินขึ้นเขาเกือบอ้วกแตก กว่าจะถึง นั่งรถจนปวดตูด ทั้งเมารถ เมาควันบุหรี่ เกือบจริงๆ –อ้วกแตก
ถึงเวลาที่จะเข้าป่า ในเวลานั้นตื่นเต้นมาก ไม่รู้ว่าเราจะเจออะไรต่ออะไรบ้างในป่า บอกไม่ถูก ทั้งเห็บ ทั้งตะขาบกลัวมาก เพราะเป็นอะไรที่ไม่ชอบมาก เริ่มสะพายเป้ขึ้นหลัง อยากบอกว่าหนักมาก ทั้งเดินทั้งหนักเป้ เดินไปบ่นไป เริ่มออกเดินทางเวลาประมาณ ๑๑ โมงกว่า เดินไปเรื่อยๆ บ่นไปเรื่อยๆ ทั้งเหนื่อยทั้งยุงกัด ทั้งเดินทั้งพักบ่อยมาก ปวดไหล่ก็ปวด ปวดขาก็ปวด 
ไม่รู้ว่าเราจะมาลำบากทำไม นอนอยู่บ้านสบายออก แต่ก็ต้องมา เดี๋ยวก็ขึ้นเขา เดี๋ยวก็ลงเขา แต่ก็ต้องเดินต่อไป เพราะได้ตกลงร่วมทริปแล้ว เดินไปสักพักก็ไปถึงที่พักรับประทานอาหารกลางวัน คือ “คลองต้มกาแฟ” และก็ได้ไปเจออีกกลุ่มหนึ่งที่เดินเข้ามาก่อน คือ ฝั่งปราจีน พี่เขาก็ต้อนรับอย่างดี แบ่งอาหารให้ทานด้วย หมิวก็ได้ทำความรู้จักกับพี่ๆ ถามชื่อ มาจากสถาบันไหน ภูมิลำเนาอยู่จังหวัดไหน และก็ได้รู้จักพี่คนหนึ่ง พี่เขาชื่อ“พี่ต่าย” ก็ได้ถามสารทุกข์สุขดิบ “เป็นยังไงบ้างคะ มาจากไหน อยู่จังหวัดไหนและอยู่ปีไหน” พี่ต่ายก็เลยบอกว่าพี่เรียนจบแล้ว แล้วพี่เขาก็ถามกลับ “น้องมาจากไหน มอไหน ชื่ออะไร อยู่ปีไหน” และก็ได้คุยอย่างอื่นกันเล็กๆ น้อยๆ พอรับประทานอาหารเสร็จก็เริ่มออกเดินทางต่อเพื่อที่จะไปจุดมุ่งหมายของการเดินทางทริปนี้
ตอนเดินเข้าป่าช่วงแรกๆ ทางเดินก็เป็นพื้นราบ เดินสบายๆ เดินต่อๆ ไปทางก็เริ่มขึ้นเขาอย่างเดียว ทำให้การเดินยากขึ้น แต่ก็ดีที่ฝนไม่ตก ทางเลยไม่ลื่นเท่าไหร่ทำให้เดินขึ้นได้ดีนิดหนึ่ง แต่ช่วงที่ปีนหน้าผารู้สึกท้อมาก เราจะขึ้นได้เหรอ แต่เราก็ขึ้นได้ต่างคนต่างช่วยกันก็เลยสามารถผ่านหน้าผาไปได้ และเป็นอะไรที่สนุกด้วยปีนหน้าผาครั้งแรก พอขึ้นไปบนเขา ก็เริ่มค่ำ ขึ้นไปถึงรู้สึกว่าภูมิใจในตัวเอง เราทำได้ เราขึ้นมาได้ยังไง มองลงไปข้างล่างสวยมากเห็นเมืองปราจีน นครนายก ตอนกลางคืนเต็มไปด้วยแสงไฟ
หลังจากพักถ่ายรูปแล้วก็ออกเดินทางต่อกับเพื่อนๆ พี่ๆ เจ้าหน้าที่ให้เดินไปก่อน เดินไปได้สักพักไม่แน่ใจว่าไปทางนี้ไหมเลยเดินกลับมาที่เดิมรอไปพร้อมเจ้าหน้าที่ พอเดินไปเรื่อยๆ ก็ไปถึงลานหินที่พักรับประทานอาหารเย็น รู้สึกดีใจมากที่จะได้รับประทานอาหารอีกรอบแล้ว อาหารมื้อนั้นคือ มาม่า 
ปลากระป๋อง ไข่เค็ม แต่เป็นมื้อที่อร่อยมาก และไม่ธรรมดาคือ ทานข้าวทามกลางแสงจันทร์ เพราะวันนั้นเป็นวันออกพรรษาพอดี พระจันทร์เต็มดวง ดาวเต็มฟ้า ทานข้าวเสร็จนอนดูพระจันทร์เต็มดวงรอชุดหลังที่ยังมาไม่ถึง พอสักพักก็เริ่มเดินทางต่อเพื่อจะไปยังที่พัก การเดินทางในเวลานั้นก็เริ่มไม่มีแสงไฟ เราก็เริ่มใช้ไฟฉายกันในการเดินทาง เดินไปๆ อากาศก็เริ่มเย็น แต่เป็นบรรยากาศที่ดีมาก เราเดินไปถึงที่พักประมาณ ๒๓.๐๐ น. พอมาถึงที่พักเราก็เริ่มจัดหาที่พัก ก่อกองไฟเพื่อไม่สัตว์ป่าเขามาใกล้ เสร็จแล้วก็พากันแยกย้ายกันไปอาบน้ำ เตรียมตัวเข้านอน แต่คืนนั้นไม่ไหวจริงๆ หิวข้าวมากกับเพื่อนอีกคน จึงรอกินข้าว ได้กินเกือบตีสองเพราะข้าวยังไม่สุก พอกินข้าวเสร็จก็เข้านอน
เช้าวันอาทิตย์ที่ ๒๐ ตุลาคม ๒๕๕๖ ตื่นขึ้นมาทำภารกิจส่วนตัว อาบน้ำ แปรงฟัน น้ำเย็นมาก แล้วมารับประทานอาหารเช้า ผัดผักเป็นอะไรที่อร่อยมาก ทานข้าวเสร็จ ก็ได้มาแบ่งเวรกัน เกี่ยวกับทำอาหาร ล้างจาน อยู่เวรตอนกลางคืน หมิวได้อยู่เวนช่วง ๐๒.๐๐ – ๐๔.๐๐ น. และเรื่องอาหารไม่ขอรับ เพราะทำแล้วกลัวทานกันไม่ได้ ก็เลยรับหน้าที่ล้างจาน พอแบ่งงานกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน จนถึงเวลา ๑๖.๐๐ น. 
“พี่อ๋อ” ได้พาออกไปที่ลานหินไปดูดอกไม้ ศึกษาธรรมชาติ และพี่อ๋อ ให้จับคู่บัดดี้ หมิวก็ได้คู่บัดดี้กับพี่เดียร์ ปี ๔ ม.บูรพา แพทย์แผนไทย แล้วพี่อ๋อก็ให้เราไปมองหามุมที่เราชอบแล้วพาบัดดี้ไปดู มันเป็นอะไรที่ตื่นเต้นมาก แล้วหมิวก็พาพี่เดียร์ไปดูลานหิน หมิวก็มองว่า เรามานอนดูดาวบนลานหินบนเขาเป็นอะไรที่คนส่วนใหญ่ยากจะได้ทำ นอนดูดาวบนเขาเป็นอะไรที่สุดยอด สวยมาก พอตกเย็นเราก็ไปอาบน้ำ ทานข้าว แล้วเข้านอนเร็ว เพราะต้องตื่นมาเข้าเวรตอน ๐๒.๐๐ – ๐๔.๐๐ น. ก็ได้เข้านอน นอนไปสักพักอากาศก็เริ่มเย็นลง เย็นลง พอตอนตีสองก็ได้ตื่นขึ้นมาเข้าเวร ทั้งหนาว ทั้งง่วง แต่ก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเอง เข้าเวรได้สักพัก พี่เขาก็ทอดข้าวเกรียบปลาให้ทาน เป็นอะไรที่อร่อยมากตอนนั้น จนทอดแทบจะไม่ทัน นั่งกินแบบเงียบ อิอิ พอเข้าเวรจนครบเวลา เราก็ได้ไปเข้านอนอีกรอบ เวลานั้นอากาศก็เย็นมาก ทำให้นอนไม่ค่อยหลับเลยคืนนั้น
เช้าวันจันทร์ ที่ ๒๑ ตุลาคม ๒๕๕๖ ตื่นนอนทำภารกิจส่วนตัว ล้างหน้า แปรงฟัน รับประทานอาหารเช้า และเตรียมตัวออกเดินทางไปเล่นน้ำตกที่ “คลองฟันปลา” พอถึงเวลาประมาณสิบโมงก็ออกเดินทางไปยังคลองฟันปลา ระหว่างเดินทางก็ทั้งบ่น ทั้งเหนื่อย บ่นไปเรื่อยๆ เมื่อไรจะถึง เหนื่อยมาก ทั้งเดินตากแดด เดี๋ยวก็เข้าป่าไผ่ เดี๋ยวก็ทุ่งหญ้า เดียวก็ขึ้นเขา เดียวก็ลงเขา ทั้งลุยน้ำนิดหน่อย ทั้งเดินทั้งบ่น ถ้าไปถึงนะจะเล่นเป็นชั่วโมงเลย เอาให้คุ้มกับที่เดินไปไกล พอใกล้จะถึงได้ยินเสียงน้ำตก ตอนนั้นเริ่มยิ้มออก พอไปถึงก็ไม่รอช้า ลงเล่นน้ำทันที และก็ได้เก็บภาพที่สวยๆ ที่น้ำตกคลองฟันปลา เล่นไปได้สักพักก็เริ่มสระผม สระผมนี้ก็ไม่ธรรมดานะคะ คนละสามรอบกับเพื่อน สระเอาจนแชมพูหมด เล่นน้ำไปเล่นน้ำมาจนรู้สึกเย็น หนาว สงสัยเราคงเล่นนานแล้ว พอขึ้นจากน้ำได้สักพัก อาการ
ก็เริ่มมาเลยค่ะ หวัดมาเยือน จาม น้ำมูกไหล ก่อนเดินทางกลับที่พักเราก็ได้ทานข้าวก่อนออกเดินทาง อาหารมื้อนั้นคือ มาม่า แกงเขียวหวานเป็นอีกมื้อที่อร่อยมาก เพราะเล่นน้ำมาเหนื่อยๆ อะไรตอนนั้นก็อร่อยไปหมด ทานเสร็จก็เริ่มออกเดินทางกลับที่พักด้วยความสนุกสนานเพราะมีนักร้องด้วยตอนขากลับ แต่ร้องเพลงไหนก็ไม่จบซักเพลง ตอนขากลับรู้สึกว่าระยะทางนี่ใกล้กว่าตอนไปอีก กลับมาถึงก็มาช่วยกันทำอาหารเย็นต่อ หุงข้าว ทำอาหาร เสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำ และก็กลับมาทานข้าว ถึงตอนเย็นวันนั้นพี่เขาก็พาออกไปดูดาวแต่เราไม่ได้ออกไปด้วยเพราะนอนเร็ว เพราะไม่สบายกินยาแล้วนอนกลัวพรุ่งนี้ไม่มีแรงเดินลงเขา แต่ก่อนมานอนก็ได้มองดูดาวอยู่ วันนั้นดาวสวยมาก
เช้าวันอังคารที่ ๒๒ ตุลาคม ๒๕๕๖ เป็นเช้าที่มีความสุขมาก จะได้ลงเขาแล้ว จะได้กลับบ้านแล้ว ก็ได้ไปทำภารกิจส่วนตัว รับประทานอาหารเช้า เก็บของเตรียมตัวออกเดินทาง ก่อนออกเดินทางก็มีพิธีอำลาไฟ ก็ได้ไปยืนรอบกองไฟ หลับตา ร้อนมาก แสบหน้ามาก แล้วก็เป็นอันเสร็จพิธีอำลากองไฟ ก็เริ่มออกเดินทางกลับในเวลาต่อมา ตอนเริ่มออกเดินทาง ตอนแรกรู้สึกว่ากระเป๋าหนักมาก แต่ก็ไม่มีอะไรเพิ่มมานะเท่าเดิม แต่ทำไมมันหนักกว่าเดิม เดินทางไปซักพักก็ไปถึงที่จุดชมวิว พักชมวิว ถ่ายรูป มองลงไปข้างล่าง เราขึ้นมาได้ไงนิ…ครั้งหนึ่งที่สมอปูน วิวสวยมาก แล้วออกเดินทางต่อจนไปถึงที่จะลงเขา ก็ได้พักอีกรอบก่อนลงเขา เวลาต่อมาก็เริ่มออกเดินทางต่อ ทางเดินต่อไปลงเขาอย่างเดียว หมิวรู้สีกว่าตอนลงเขาเป็นอะไรที่สนุกมาก มันส์มาก เดินทางจนไปถึงคลองต้มกาแฟก็ได้พักรับประทานอาหารอีกรอบ แล้วก็ได้ออกเดินต่อจนไปถึงทางออก ตอนนั้นดีใจมาก เราใช้เวลาลงเขาประมาณ ๖ – ๗ ชั่วโมงต่างกับตอนขึ้นมาก
สุดท้าย การที่เราได้มาเดินป่าทำให้เราได้รู้อะไรๆ อีกหลายอย่าง ไม่ใช่แค่การเอาตัวรอดในป่า ทำให้เราได้ความอดทนอีกด้วยในหลายๆ เรื่อง
โดย หมิว ม.สารคาม