แว่วเสียง สำเนียง ภาษา ที่ไม่คุ้นหูเลยสักนิดเดียวของเด็กๆ ชาวกะเหรี่ยง ที่วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน กระผมซึ่งนอนอยู่ในเปล พอได้ยินจึงลุกขึ้นมาดู เด็กๆ ที่นี่ตื่นเช้ามากๆ เลย มองดูแล้วก็มีแต่รอยยิ้มของเด็กๆ ที่พลุกพล่าน เสื้อผ้าของเด็กๆ เหล่านี้ แม้จะเปื้อนดิน หน้าตามอมแมม ก็ดูแล้วมีความสุขดี
เมื่อเปรียบกับคนที่หน้าตาดี แต่ภายในช่างแฝงไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม กระผมไม่รอช้ารีบลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟัน พอเสร็จจากภากิจส่วนตัวจึงไปเล่นกับเด็กๆ วันนี้ พี่ซอ มีเกมส์มาให้เด็กๆ เล่น คือ มอญซ่อนผ้า แต่เราก็ต้องเจอกับอุปสรรคที่ยากกว่า คือ “ภาษาที่จะใช้สื่อสารต้องเป็นการแสดงท่าทาง ประกอบกับให้เด็กๆ ที่ฟังภาไทยเข้าใจ บอกต่อๆ กันไป เล่นได้”
สักครู่หนึ่ง ก็มีเสียงตะโกนมาจากโรงอาหารว่า “ก๋วยเตี๋ยวเสร็จแล้วมารับประทานกันได้แล้ว” จากนั้นเด็กๆ ก็วิ่งไปล้างมือและมาเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบก่อนจะมารับประทานอาหาร ซึ่งทำให้กระผมนึกถึงตอนยังที่เป็นเด็กๆ เวลาจะรับประทานอาหารจะต้องถือถาด มารอใส่อาหาร จากนั้นก็ไปนั่งรับประทานกันกับเพื่อนๆ วันนี้มีของหวานด้วย เฉาก๊วย วุ้นมะพร้าว เด็กรับประทานกันอย่างอร่อย
หลังจากที่พวกเรารับประทานอาหารกันเสร็จ ก็ถึงเวลาที่เราจะต้องเก็บของ เครื่องใช้ให้อยู่ในสภาพเหมือนเดิม เพราะที่นี่ของทุกอย่างที่ใช้ต้องเก็บให้เรียบร้อย เพราะเป็นการฝึกเด็กให้เป็นระเบียบของ ครูเจี๊ยบและครูแดง
หลังจากที่เราเดินทางกลับ จากหมู่บ้านกรูโบ ระหว่างทางกลับทำให้เรานั้น ได้รู้ได้เห็น มีประสบการณ์ได้รับความรู้ และวิถีชีวิตของชาวเขากะเหรี่ยง ต่างๆ เข้าใจความเป็นอยู่ของชาวเขามากขึ้น โดยได้ไปสัมผัสกับตัวเอง 
เมื่อพวกเราเดินทางกลับที่พัก ตูกะสู คอทเทจ ระหว่างทาง ผ่านลำธารน้ำซึ่ง ณ ตอนนั้นอาการร้อนมากๆ กระผมจึงเล่นน้ำคลายร้อน สักหน่อย สระผม ถูสบู่เลย จากนั้นพวกเราก็เดินทางมุ่งหน้าสู่ ที่พัก พวกเราเดินทางกลับมาถึงที่พัก เวลาเย็นๆ มี ป้าทอง ซึ่งเป็นแม่ครัวคนเก่งของที่นี่ ทำอาหารและกับข้าวอร่อยๆ ให้เรารับประทานกันทุกมื้อตั้งแต่เข้ามาพักวันแรกๆ พวกเราพักผ่อนกันอย่างเต็มที่ บ้างเล่นเปตอง บ้างตั้งวงสังสรรค์ แลกเปลี่ยนเรียนรู้อะไรต่างๆ มากมายหลายๆ อย่าง
พร้อมไหมกับการล่องแก่งไปบ่อน้ำพุ วันนี้เป็นวันที่สนุกมากๆ วันหนึ่ง ที่พวกเรานั้นจะได้มาล่องแก่งเรือยางกัน พวกเรานำเรือยางล่องลงลำน้ำแม่กลองทั้งหมด ๓ ลำ
ลำแรก นำทีมโดย พี่เหล็ก หางเสือเรือฝีมือดี พร้อมมือพายฝั่งซ้าย คือ กระผม (เสือแสน) มือพายฝั่งขวา คือ ใหม่ ปราจีน หัวหน้าเรือ พี่ซอ จากแดนใต้ ลูกเรือคนแรก คือ พี่มอร์ ครูภาษาอังกฤษ และลูกเรืออาวุโส คือ พี่แขก มือกล้องพญายม เรือยางลำที่ ๒ นำทีมโดย พี่อ๋อ ด้วยร่างกายที่กำยำและแรงที่มหาศาล น้องท๊อป อุ้มผาง ก๊อตซิล่า พ่นไฟ หนุ่ย จอมวิดน้ำ พี่กบ สยบวารี และ ติ๋ว เลขาพี่อ๋อ มาถึง เรือลำสุดท้าย นำทีมโดย ครูนพรัตน์ หัวหน้าใหญ่ น้องลีโอ หางเสือมือใหม่ พี่รัตน์ พี่เลี้ยงลีโอ พี่นิม มือรินมหากาฬ พี่เก่ง ตวัดเบ็ดให้ปลามากราบ พี่อั๋น หล่อลากไส้ และ น้องสักทอง มองๆ ดู พวกเราทั้งหมดได้ล่องเรือยางกันอย่างสนุกสนาน บ้างโดนแกล้งตกน้ำบ้าง บ้างเจองูบนกิ่งไม้บ้าง
(ใครนะช่างแกล้งครูชี้ให้ครูผมดูงูตัวนั้น) ……….
เรือยางล่อง ตามลำน้ำแม่กลองไปเรื่อยๆ ตามกระแสน้ำ ผ่านสิ่งสวยงาม มากมาย ทั้งชาวบ้านที่ออกมาหาปลาตามริมลำน้ำ ความสวยงามของต้นไม้ หิน ซึ่งเป็นเวิ้ง สวยงามต่างๆ นานา พวกเราได้มาหยุดพักเรือเพื่อ ตามล่าหา ยอดผักกูดไปผัดน้ำมันหอย รับประทานกัน ทุกคนต่างชื่นชมธรรมชาติอย่างมีความสุข บ้างเล่นน้ำกัน อย่างสนุกสนาน ส่วน พี่เก่ง เจ้าของฉายา ตวัดเบ็ดให้ปลามากราบ ก็ออกล่าเหยื่อไม่หยุดนิ่ง
เหลือบตามองดู อะไรเขียวๆ ที่เกาะตามหิน ดูแล้วมันช่างสวยงามมากๆ เป็นสิ่งที่น่าประทับใจที่ยังหลงเหลือธรรมชาติแบบนี้ให้พวกเราได้สัมผัสได้พบเจอกัน ซึ่งน้อยคนนักที่จะได้มาสัมผัส หรือชื่นชมสิ่งเหล่านี้ บรรยากาศเย็นๆ มีละอองน้ำที่ตกจากเขาสูงๆ
………ขอไปพักดื่มกาแฟร้อนๆ สักหน่อย เดี๋ยวค่อยพบกันอีกทีใน บันทึกอุ้มผาง ดินแดนแห่งวิถีชีวิต บทที่ ๓ กับเสือแสน (ตอนจบ)