หลังจาก ร่วมกิจกรรมวันสงกรานต์ปีใหม่ไทยกับครอบครัวของแต่ละคนแล้ว พวกเรามีนัดกันขึ้นแก่งยาวเหมือนเช่นเคย คืนวันที่ ๑๓ เมษาฯ มีการรวมตัวกันที่บ้านพี่แขก พบปะพูดคุยทำความรู้จักกันและจัดแบ่งสัมภาระก่อนแยกย้ายกันพักผ่อน
รุ่งเช้า ที่ผังสามบ้านพี่โจ คนเล็กหัวใจใหญ่และบ้านครูนพ พวกเรารดน้ำดำหัวครูตามประเพณีและรับแจกเครื่องรางไปใส่ในเป้กันคนละแบน จากนั้นก็ออกเดินทางมาถึงตีนเขาที่ต้องเริ่มเดินเท้าโดยมีพี่อ๋อช่วยขับรถมาส่ง
ครั้งนี้ คณะเดินทางของเราใหญ่และมาจากหลายหัวเมือง เจ้าภาพและหัวหน้าคณะคือ ครูนพ พี่แขก พี่แนท พี่เก่ง พี่นิม (เป็นคนปากช่องกะเขาด้วย)และน้องสักทอง จากปราจีนบุรีนำมาโดย อาจารย์ชุมพล พี่ทีม อาจารย์ต่าย ประธานนกหวีด ติ๋ว หนุ่ย เก่ง คิง อั้ม จากสารคามได้แก่ เสือแสน มีน ทีนและน้องก๊อต จากเมืองกรุงคือ พี่จิม กับ พี่มอร์ ไม่ไกลไม่ใกล้จากอุบลคือ พี่อุ๊ และจากยะลาสุดไกลแต่มาร่วมเดินทางหลายทริปแล้วคือ แบซอ คุณครูหนุ่มผู้เป็นที่รักของลูกศิษย์แต่สาวๆ เรียกซะหวานจ๋อยว่า “แบขา….” ร่วมกับเจ้าหน้าที่เขาใหญ่สองนายคือ ต้นและมิน
การเดินเท้า เริ่มเมื่อพระอาทิตย์ตรงหัว เดินไปตามป่าโปร่งแล้วค่อยๆ ทึบขึ้นเป็นลำดับ บรรดาสาวๆ หยุดพักหลายครั้งซึ่งทำให้บรรดาแก่ๆ พลอยได้พักไปด้วย ปีนี้ฝนฤดูร้อนตกมาน้อยสภาพป่าจึงร้อนแล้งแต่ยังเห็นลูกไม้หลายชนิดตกเกลื่อนทางตามเดิน ดอกยางและลูกยาง โปรยพื้นเป็นระยะ ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงก็มาถึง มอชุมพล ที่ต้องไต่ทางชันแต่ไม่เป็นไรเราผ่านไปได้อย่างสบายแม้เหนื่อยหอบเพราะเรามี “เจ้าของมอ” มาเอง ครั้งนี้หนุ่มรุ่นใหญ่วัยเก๋าอย่างครูนพ อาจารย์จิม อาจารย์อ้วน(อ.ชุมพล) ต่างไม่ออกอาการเหนื่อยล้าเท่าไหร่ ไม่ใช่ไม่เหนื่อยแต่..บ่องตง..เขาฝึกเก็บอาการมาดี ส่วนรุ่นหนุ่มน้อยอย่างคิง อั้ม เก่ง เสือแสน และบรรดาสาวน้อยกลับมีสภาพยอบแยบกันทั่วหน้า คงไม่คุ้นกับการเป็นวัยรุ่นตอนปลายซะแว้ว
บนลานพัก ทุกคนจัดการอาหารมื้อกลางวันค่อนบ่ายแก่ๆ เติมชา กาแฟ เรียกเรี่ยวแรงแล้วออกเดินต่อ ทางช่วงนี้ไม่ชันมีแต่ขึ้น-ลงห้วยบางช่วง ใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมงก็ทะลุชายป่าถึงลานแก่งยาวอันเป็นที่พักของเราไปอีกสามคืน กระนั้นเวลาก็พลบเย็นมากแล้ว ทุกคนต้องช่วยกันเตรียมแค้มป์ เก็บฟืน หุงหาอาหารอย่างเร่งรีบก่อนจะปล่อยให้แสงตะวันลับไป ผ่านการเฝ้ามองและยิ้มหวัวน้อยๆ ของ ต้นไคร้ย้อยต้น นั้น…
ตายล่ะหวา.. กระทะไม่มี เลยต้องอาศัยหม้อใบย่อมที่แบขากระเตงมาใช้ทั้งผัดทั้งทอดให้ผ่านมื้อนี้ไปก่อน จึงมีวาทะเด็ดจากแบซอมาว่า “ถึงเราจะไม่มีกระทะ แต่เราก็มีตะหลิวมาถึงสองอัน”
เสียงเพลง ข้างกองไฟยังทำหน้าที่ของมันเหมือนทุกครั้ง หัวค่ำอาจหนวกหูบ้างแต่พอตกดึกก็เปลี่ยนสำเนียงกล่อมไพรและคนฟังที่เหนื่อยอ่อนให้หลับใหล
ใกล้รุ่ง เวรยามสาวปราจีนมารับหน้าที่ ต่างสรรหาเกมมาเปิดเปลือกตาตัวเองให้รอดถึงเช้า พอฟ้ารุ่งสางจึงเริ่มหุงหาอาหารมื้อเช้า ค้นอาหารกระป๋องแล้วต่างแปลกใจที่พบว่า ก้น
กระป๋องมีลายมือน่ารักๆ เขียนข้อความถึงป่าเขา ธรรมชาติและผู้คน แต่ละกระป๋องข้อความแตกต่างไป คงไม่ได้พิมพ์มาจากโรงงานแน่ๆ กว่าจะรู้ว่ามาจากไหนก็ต้องรอ น้องมีน เจ้าของลายมือตื่นมาเฉลย ว่าเขียนไว้ตอนจัดเสบียง.. ถ้าขี้เซากว่านี้สมาชิกคงคิดฟุ้งไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว นะน้องมีน..
เรื่องการครัวภาคเช้ายังไม่จบเท่านี้ พวกเราบางคนมีความสามารถแปลงกายได้ พี่นิม แปลงเป็นลิงปีนต้นไม้ไปเอาหม้อและชามใบใหญ่ซึ่งน่าจะเป็นของพรานป่าซ่อนเอาไว้ แต่หาพ้นสายตาเฉียบคมของพวกเราไม่ แต่ไม่ยักกะมีกระทะแฮะ (ซึ่งวันกลับก็เป็น เสือแสน ที่เป็นลิงปีนขึ้นไปเก็บ) อีกฟากน้ำ นักผจญฟืนก็พบไม้ล้มแช่น้ำอยู่ริมตลิ่ง เก่ง..พลาธิการหนุ่มใช้พลังตัดไม้เหล่านั้นได้แล้วแต่ก็ติดที่ว่าจะแบกข้ามฝั่งกลับมาอย่างไร อั้ม จึงแปลงกายเป็น ดุหยง(พะยูน) น้ำจืด ชักลากขอนไม้ใหญ่ข้ามฟากน้ำมาให้เรามีฟืนใช้ตลอดแค้มป์
พอแดดแรงก็ได้เวลาออกทำกิจกรรมกลางแจ้งตามสมัครใจ คนมีคู่ก็ไปเป็นคู่ๆ
…พี่หน่องกะภรรยา แยกไปเก็บภาพผีเสื้อและดอกไม้
…คู่แอ๊บแบ๊วอย่าง ทีนกะมีน ก็หนุงหนิงที่ริมน้ำ
…คู่ที่แอบจับกันลับๆ ก็เปิดเผยในช่วงเวลานี้อย่าง สักทองกะแสนดี ที่ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันตั้งแต่ตอนเดินทางก็คนนึงหาปลาคนนึงขอดเกล็ดกันหวานชื่น
…คู่ปลวกใหญ่ มอร์กะจารย์เต่ย ก็พากันไปเหล่คู่หนุ่มเจ้าหน้าที่ซะน้องเขาเขินเดินไม่ถูก
…ส่วนคู่โหดสุดคือ แบซอกะพี่เก่ง ที่จ้องรุมเล่นงานคนที่อ่อนแอกว่าแต่ยังมีหน้ามาร้องปลุกใจตัวเองอีก “ไฝว้ท์” (คงมาจากคำว่า Fight ตอนออกเสียงให้ได้อารมณ์ต้องทำปากเป็นเสียง “ฝ” ลากหนักๆ ให้น้ำลายฟอดมาก่อน) ทั้งวันนี้ทั้งคู่ออกหาปลาตามแก่งด้วยลีลาต่างกันตามถิ่นเกิด…
พี่เก่งเดินลุยน้ำท่อมๆ โบกคันเบ็ดให้สายเอ็นสีเหลืองสดฉวัดเฉวียนเป็นวงงามกลางอากาศส่งตัวเหยื่อรูปแมลงเล็กๆ ลงจิบผิวน้ำเลียนล้อการโฉบของแมลงให้ปลาฮุบโดยมี พี่นิม เรียนวิชาตีเหยื่อ(Fly) แบบนี้ อีกคน ส่วน แบซอ ใช้ความนิ่งถือคันไม้ไผ่รอปลากินเบ็ดอย่างสงบ จะไม่สงบก็ตอนซ้อมท่าสาวสายเบ็ดนี่แหละ…บั้นเอวเหลือร้าย…
มื้อค่ำนี้เลยมีปลาให้แกงหน่อไม้ส้มและทอดสมใจ ยังต้องชม แสนดี สักทองและมีน ด้วยที่ช่วยกันล้างไส้ ขอดเกล็ดอยู่นาน ทำให้ปลาทุกตัว..อร่อย ก่อนอาหารเย็นก็ยังมีออร์เดิฟเป็นข้าวเกรียบฝีมือ ทีน ให้เรากินรองท้องจากที่เล่นน้ำเหนื่อยมาทั้งวัน
เช้าวันที่สาม แม่ครัวสาวชาวปราจีนก็ยังทำหน้าที่ขมีขมัน ท่านประธานนกหวีด ยังไม่วายหุงข้าวดิบ หลังจากที่ต้มไข่ดิบให้แบซอกินเมื่อวันขึ้นเขา..บุคลิกเธอยิ่งดูเป็นคนดิบๆ อยู่ด้วย หลังมื้อเช้าผ่านไป เราต้องลาครูนพกะพี่เก่ง(ติดราชการ) ลงเขาล่วงหน้าเราไปวันนึง
เมื่อหัวหน้าใหญ่ไม่อยู่พวกเราก็เกิดระส่ำระสายแตกแยกเป็นหมู่เป็นก๊ก
…สาวๆ ปราจีน เริงร่าเล่นน้ำ เกยตื้น โดยมีน้องหนุ่ยชะบาแก้วใช้งวงดูดน้ำพ่นใส่เพื่อนๆ เป็นที่สนุกสนาน น้องก๊อตสาวสารคามก็ตามติดกลุ่มนี้แจเหมือนเห็บติดพี่สาวชะบาแก้วอย่างงั้นเลย
…หนุ่มๆ พุงพลุ้ย ลงแอ่งแช่น้ำส่งเครื่องดื่มร้อนแรงให้กัน ศูนย์กลางคือหนุ่มอั้มที่แขวน “หลวงพ่อเบลน” ไว้ที่คอ ดื่มกันสักพักป้ายยี่ห้อเบลนหลุดลอยน้ำไปเราจึงรู้สึกว่ารสชาติดีขึ้น.. นี่ถ้าเอาป้ายยี่ห้อแบล็คมาติดคงดีกว่านี้อีก..
…ชาวสารคาม พากันถ่ายรูปด้วยแอ๊คชันพยายามน่ารักฝุดฝุดนำโดย สาวทีน แต่ก็มีหนุ่มสักทองชาวปากช่องไปติดในกลุ่มนี้ด้วย ไม่รู้ไปยังงัย
…ศิลปินเดี่ยว ก็มีหลายคนอย่างอาจารย์จิมที่แยกออกผลงานเดี่ยวมาแต่ไหนแต่ไร
…ศิลปินที่จำเป็นต้องเดี่ยว อย่างแบซอขาดคู่หูก็ยังซ่าไม่เลิก
…อาจารย์อ้วนชายขี้เหงา ที่ถึงกับต้องมีเพื่อนไปเฝ้าด้วยเวลาเข้าห้องน้ำ
…นอกจากชายขี้เหงาแล้วก็ยังมี หนุ่มขี้แตก อย่างเสือแสนไม่รู้โดนอะไรเข้าท้องเสียเปรอะไปทั้งป่า
ตกบ่ายฝนเทลงมาหนักกว่าทุกวัน ที่เล่นน้ำอยู่ใกล้แค้มป์ต้องรีบขึ้นไม่ใช่เพราะกลัวเปียกแต่มาดูแลที่พัก ส่วนที่เล่นอยู่ไกลๆ กลับลำบากก็ติดแหง็กอยู่ท้ายน้ำโน่นตื่นเต้นดี
ดอกไม้และกล้วยไม้ตามริมน้ำตก ในคราวนี้ไม่สะพรั่งเหมือนปีก่อน หวายแดงที่เหลือไม่กี่กอหลบช่อบนต้นไม้สูง พบเสือแผ้วเป็นดงใหญ่ที่เริ่มโรย เขากวางอ่อนกำลังแตกตาดอก หวายตะมอยและตะขาบขาวก็โรยรา ที่สำคัญต้นไคร้ย้อยมีเพียงดอกตูมอยู่เต็มริมน้ำที่เราคงไม่ได้อยู่ชมตอนผลิบาน
วันสุดท้าย ฝนลงเม็ดแต่เช้า ภาพแก่งน้ำที่ใครอยากบันทึกจะมีหมอกมัวอ้อยอิ่งแต่ก็งามซึ้งไปอีกแบบ หลังจากต่างซึมซับความทรงจำ กินข้าว เก็บแค้มป์ ก็เป็นอีกครั้งที่ต้องอำลาแก่งยาวอันงดงามและประทับใจ 
การเดินลงเขา เป็นไปอย่างราบรื่นแม้ฝนจะลงเม็ดและตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ให้ทุกคนชุ่มฉ่ำ ถึงภาคพื้นเราได้พบ ครูนพ พี่โจ พี่เก่ง พี่อ๋อ อีกครั้งพร้อมเครื่องดื่มเย็น มว้ากกก รอรับ ยังมี เจ้าทองแดง กระทิงลูกแม่มะลิกะหมอล๊อตมายืนกินต้นข้าวโพดอ่อนรอที่ปากทาง
…ปีหน้าเจอกัน ณ แก่งยาว…
..Severus..
บันทึก 22 เมษายน 2556