ถือได้ว่าเป็นประสบการณ์ครั้งแรก กับการเดินป่าของฉัน ซึ่งมันแตกต่างอย่างมากจากความนึกคิดที่ฉันได้จินตนาการไว้ ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันไปได้ยังไง แรกเริ่มจากการที่พี่แสนดี ได้มาชวน ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก “เดินป่าเหรอ? น่าสนุกจัง” ซึ่งฉันชอบอะไรแบบนี้ ธรรมชาติจากป่าเขา ที่ไม่ได้เกิดจากการสร้าง เช้าวันต่อมาฉันเลยไปเล่าให้เพื่อนๆ ฟัง และชวนเพื่อนไปเดินป่ากัน แต่…ไม่มีใครไปกับฉันเลย เพราะทุกคนต่างกลับบ้าน และบางคนแฟนมันไม่ให้ไป เหอะๆๆ ฉันก็เลย “ไม่เป็นไร ตัวคนเดียว ไปคนเดียวก็ได้” จริงๆ แล้วก็ลังเลอยู่นะ เพราะฉันไม่รู้จัก ไม่สนิทใครเลย ถ้าไปแล้ว ฉันจะต้องอยู่ยังไง? จนกระทั่ง ๒ วันก่อนไป ดันมารถล้ม ไหล่ร้าวอีก ก็ถอดใจไปแล้วว่าคงไม่ไปแน่ แต่ไม่รู้ทำไม ความรู้สึกฉันมันบอกว่า ต้องไปให้ได้ เราพูด เราบอกพี่เขาไว้แล้วหนิ เราตั้งใจไว้แล้ว เราต้องไปให้ได้ และฉันก็ได้ไปจริงๆ ในวันเดินทางฉันตื่นเต้นมาก ตื่นแต่เช้ามาขึ้นรถ เพื่อออกเดินทาง “ลุยโลดเด้อ”
ในขณะที่จัดเตรียมของ จัดกระเป๋าก่อนออกเดินทาง ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย รื้อเข้ารื้ออก เป็นสิบๆ รอบ เฮ้อ!! ทำไมมันใหญ่จัง ยังใส่ของไม่หมดเลย พอยกขึ้นดู โห !! หนักเอาเรื่องแฮะ แต่พอไปยกของพี่ๆ เขาดู ของเรายังเบา ยังไม่ได้ครึ่งของพี่เขาเลย พี่เขายังไหว เราก็ต้องไหวสิ แต่พอออกเดิน ยังไม่ถึงทางเข้าเลย รู้สึกหนัก อีกนานมั้ยกว่าจะถึง เหนื่อยที่สุดในสามโลกเลย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา สำหรับฉัน การที่แบกอะไรหนักๆ “ไว้บนหลัง มันไม่ หนัก เหนื่อย เท่าแบกอะไร..ไว้ในใจ….” ฉันรู้สึกอยากกลับบ้านขึ้นมาทันที ฉันไม่รู้ว่าฉันมาทำไม มาทำอะไร ไม่รู้จะพูด จะเล่นกับใคร ไม่สนิทใคร เหมือนอยู่คนเดียว.. ในป่าแบบนี้ด้วย ทุก
อย่างมันน่ากลัวไปหมด .. จนระยะเวลา บรรยากาศ ของป่าเขา และอะไรต่างๆ ทำให้ฉันสงบและรู้สึกดีขึ้น ฉันอยากอยู่ต่อ อยากซึมซับกลิ่นไอของป่าเขา ฉันชอบที่ได้อาบน้ำตก นอนดูดาว ที่แผ่เต็มท้องฟ้าเหมือนอยู่ใกล้เราแค่มือเอื้อม มีเสียงนก เสียงจักจั่น มีผึ้ง มีเห็บให้ถูกต่อย เจ็บ คัน และรอยแผลยังไม่หายเลย ได้เห็นนกเงือกตัวเป็นๆ มีต้นไม้หลากหลายให้ชื่นชม แต่เสียดายอย่างเดียวที่ น้ำตก มีน้ำน้อยไป ไม่ได้เห็นการไหลของสายน้ำ… ฉันได้รับรู้และเรียนรู้อะไรมากมาย เป็นความรู้ความทรงจำที่หาไม่ได้ง่ายๆ ฉันยังจำคำสอนของพี่แขกได้เสมอ พี่แขกบอกว่า “ไม่ได้ให้มองโลกในแง่ดี แต่ให้มองโลกในความเป็นจริง ให้ใจกว้าง ต้องรู้จักวางใจ ซะบ้าง “
ขอขอบคุณทุกๆ คำสอนของพี่ๆ ที่คอยเตือนสติหนู และยังเป็นความรู้ให้หนู
ขอขอบคุณ พระอาจารย์ พี่แขก พี่หวาน พี่อ๋อ ที่กรุณา นวดจับเส้นหลังและไหล่ ให้หนู มันรู้สึกสบายขึ้นมากเลยค่ะ (ยาน้ำมันและครีมไพลทีให้หนูมา หนูยังใช้ไม่หมดเลยค่ะ)
และขอขอบคุณพี่ๆ ทุกคน เพื่อนๆ ทุกคน ที่ให้ความสุข ความสนุก รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ที่คอยดูแลและเป็นห่วงหนูตลอดการเดินทางนี้ … อ้ออออ ตอนกลับบ้าน ต้องขอบคุณพี่แสนดี ที่พานั่งรถไฟกลับนะคะ แหะๆ หนูใฝ่ฝันอยากจะนั่งรถไฟมานานแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ขี่รถไฟ
…คุ้มค่า ทุกการเดินทางค่ะ…
โดย ลองกอง