[ หมายเหตุ–เล่าถึง’สมอปูน’ด้วยภาษาวัยรุ่นที่ได้ขึ้นไปสัมผัสธรรมชาติ ของ’รักษ์เขาใหญ่’รุ่นเล็ก ]
เรื่องเล่าของสักทอง(๑) : สมอปูน๒๕๕๔
วันแรกที่ไปสมอปูนนะครับ คือวันแรกผมนึกว่าเขาขู่ไว้เฉยๆ ว่าไกลอ่ะครับ แต่พอผมมาถึงจุดที่จะต้องเดิน ผมรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดาแล้วล่ะ! ตอนแรกผมก็เดินไปกับพวกพี่อั้มอ่ะครับ พอหลังๆ เพิ่งมารู้ว่าพี่อั้มได้รักษากีตาร์อันเป็นที่รักไว้ได้โดยการยอมสละตัวเองลงน้ำครับ555 พูดถึงแล้วฮาดี อ่ะครับ ประเดิมก่อนเลย พอเดินไปเรื่อยๆ ผมไม่ได้สังเกตอะไร พอก้มลงมองดูที่รองเท้าของผม ผมเห็นงูตัวสีน้ำตาลๆ เลื้อยผ่านผมไปอ่ะครับ ตอนแรกผมตกใจครับ แต่พอระงับอาการทันผมก็เฉยๆ แล้วค่อยๆ อ้อมมันไป แล้วต่อจากนั้นพี่ๆ ทั้งหลาย ก็เริ่มเปิดศึกแซวผมกับแคทกันใหญ่เลย T__T ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากครับ ก็รู้ว่าเค้าแซวเล่นกัน แต่ก็สนุกดีครับ เป็นสีสันในการเดินทางดี ได้หัวเราะตลอดทางเลย555 ถ้าถามว่ามีใครแซวบ่อยๆ ก็จะเป็นพี่อั๋นนี่แหละครับ แซวผมบ่อยสุดเลย…
เราเดินกันมาเรื่อยๆ คราวนี้มาถึงลำธารหนึ่ง เราก็หยุดพักรอกลุ่มหลังๆ พอนั่งรอได้สักแป๊บ รู้สึกหิวขึ้นมาละสิครับ พอดีครับพี่หวานมีเตาแก๊สอันน้อย…มาแล้วจะรอช้าทำไมล่ะ? ผมก็บอกพี่หวานช่วยกันทำกาแฟบ้าง ต้มมาม่ากินกัน… สุดท้ายจากที่รู้สึกว่าหิว-เหนื่อย กลับมามีพลังอย่างไม่น่าเชื่อเลยล่ะครับ พอนั่งได้ซัก ๑๐ นาที เห็นจะได้ กลุ่มพี่ๆ ที่ตามมาบอกว่าพี่ยุ้ยเป็นตะคริวอยู่ข้างล่าง พวกที่มานั่งรอ…ก่อนแล้ว ก็เดินกันไปก่อน เพราะตอนนั้นก็เวลาประมาณ ๓-๔ โมงเย็นเห็นจะได้ครับ ก็เหลือผม พี่อั้ม พี่คิง รออยู่ที่เดิม คราวนี้เรา ๓ คนเลยตัดสินใจว่าจะเดินย้อนไปรับดีกว่า
พอเดินได้สักแป๊บ ก็เห็นกลุ่มหลังๆ นั่งพักกันอยู่ หนึ่งในนั้นก็มีอาจารย์นพอยู่ด้วยครับ อาจารย์ก็ถามผมว่ามาที่นี้แล้วรู้สึกยังไงที่ได้เห็นแต่ต้นไม้เขียวๆ ผมรู้สึกอย่างนี้ครับ ผมรู้สึกว่าได้หายจากความกังวลและเรื่องราวที่วุ่นวายต่างๆ นานาที่ได้เจอ ทำให้รู้สึกว่าได้ปลดปล่อยมันออกไปอ่ะครับ… มันโล่งสดชื่นครับ
หลังจากนั้นก็พากันเดินไปเรื่อยๆ ผมก็คิดว่าคงไม่ไกลหรอก แป๊บเดียว555 น่าตลกจริงๆครับ ล่อไปมืดเลย… มันก็เป็นประสบการณ์ของผมอยู่อย่างหนึ่งครับในการเดินตอนกลางคืน ตอนนั้นมีเดินกันก็มี พี่แขก พี่ยุ้ย พี่นิม อ.นพ พี่คิง พี่อั้ม แล้วก็ผม แต่ผมยังตกใจมากเลยครับ ถ้าไม่มีพี่คิงหละก็กระเป๋าพี่ยุ้ยคงอยู่ข้างทางแล้วล่ะ!<กระเป๋าหนักมากครับ> ผมจับลากนิดเดียวยังหนักเลยอ่ะแล้วพี่คิงแกล่อแบกตั้งสองใบแน่ะครับ โห<สุดยอด>
เราเดินมาเรื่อยๆ ตอนแรกยังไม่มืดผมก็เดินไปก่อนกับพี่คิง ๒ คน พอมืดๆ แล้วผมเลยหยุดกับพี่คิงตรงป่าไผ่อ่ะครับ เพราะมันเป็นทางแยก(ผมจะบอก ในขณะที่ผมรออยู่กับพี่คิงที่ทางแยกยุงเยอะมาก…555 ตบกันมันเลยครับ ขอบอก) หลังจากนั้นก็เดินไปเรื่อยๆ ขณะนั้นมืดแล้ว มีไฟฉายกันอยู่ ๒-๓ กระบอก น่าจะใช่นะครับ ผมเดินอยู่กลางแถวเพราะผมไม่มีไฟฉาย อ๋อลืมบอกไปก่อนมืดเราได้กินขนมปังที่ไม่มีไส้ของพี่นิม<อร่อยจริงๆ หรือหิวก็ไม่รู้555>
ต่อครับ มืดแล้วก็เดินไปเรื่อยๆ ผมก็เดินไปกับพี่แขกก่อน ๒ คน ตอนนั้น<มืดมากๆครับ>เพราะมีผมกับพี่แขก ๒ คน พี่แขกก็บอกว่า(สัก…รอพี่อย่าไปไหนนะรอพี่แป๊บนึง พี่ไปดูทางก่อนเดี๋ยวมา) ผมก็นั่งรอ…รอได้สักพัก ผมอยู่ท่ามกลางความมืดเพราะไฟฉายผมไม่มี(อยู่คนเดียวด้วย T__T)น่ากลัวมากครับ ผมเห็นต้นไม้ไกลๆ ต้นหนึ่ง ซึ่งมันตายแล้วนั่นแหละครับ แต่มันมีกอเถาวัลย์พันกันเป็นพุ่มดูแล้วน่ากลัวจริงๆ ครับ เหมือนกับว่ามันเข้ามาใกล้ๆ ผม ผมก็ตั้งสติ ก็คิดไปว่า ม่านตาของเรากำลังปรับสภาพกลางคืนก็ไม่คิดอะไรครับ(จริงๆ ก็กลัว) ผมนั่งสักพักก็เห็นไฟฉายของพี่นิมมา ผมกลัวเค้าจะไม่เห็นผม ผมเลยหยิบไฟแช็กมาจุดเพื่อจะได้เห็นว่าผมอยู่ตรงนี้ ผมดีใจมากครับ(รอดแล้วๆ) เราจึงเดินไปเรื่อยๆ จนเจอพี่แขก
พี่แขกบอกว่าขอดูทางแป๊บนึง เราก็ได้นั่งพัก เราเดินมากันเรื่อยๆ …ก็มานั่งพักอีกพักหนึ่ง…เราก็มาหลับ!<เหนื่อยครับ> เราได้กินส้มโอของพี่ยุ้ยอร่อยมากครับ เราเดินมาเรื่อยๆ เราก็มาเจอคลอง เรามาเจอกลุ่มพี่อ๋อนั่งเจี๊ยะมาม่ากันอร่อย ตอนนั้นผมหอมมาม่ามาก555 เราจึงนั่งกินมาม่ากันก่อนผมคิดในใจว่า<ยังไม่ถึงอีกหรือ> พอเรากินเสร็จเรียบร้อย พอเราเตรียมของกันอยู่ ผมเห็นงูตัวไม่ใหญ่เท่าไหร่ครับเลื้อยผ่านน้ำไปทางพี่อุ๊ครับ ผมบอกว่า งูๆ!!! ก็หาไม่เจอก็เลยถามผมว่าตัวใหญ่ไหม? ผมบอกว่าตัวนิดเดียว555 เท่านั้นหละครับหัวเราะกันใหญ่เลย… อีกอย่างผมเพิ่งรู้ว่าพี่อุ๊กลัวงู พอขำกันเสร็จเราเดินทางมาได้สักพัก ไม่ถึง ๕ นาที<ไรวะถึงแล้ว>
หลังจากที่เราถึงที่พัก เราก็เพิ่งรู้ว่า กับข้าวเพิ่งเริ่มทำ เราก็ไปอาบน้ำ ผมจะบอกว่า <บ่อน้ำคลองที่อาบวันแรกผมชอบมากๆ มันARTดีครับ> เราอาบเสร็จก็มากินข้าวกัน อ้อลืมบอกไป ในขณะที่ผมอาบน้ำไม่ใช่ว่าเค้าจะไม่แซวผมนะครับ555 มีมาตลอดเลย… หลังจากนั้นผมก็กินข้าวกันหลังจากนั้นก็พากันหลับนอน
น่ารักอ่ะ น้องสักทองของพี่…..อิอิ