๒๐.) ปอกเปลือกเพื่อหาแก่น
….ความสุขของโสกราติสเท่ากับความสุขของหมูในเล้า..คนที่เคยเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์คงจะเคยปวดหัวกับ ทฤษฎีอรรถประโยชน์สูงสุด แต่ถ้าอาจารย์ผู้สอนยกตัวอย่างตามคำกล่าวข้างต้นน่าจะทำให้ผู้เรียนหลายคนถึงบางอ้อ ….
….ทฤษฎีอรรถประโยชน์ มันเกี่ยวกับการเดินป่าได้อย่างไร มันคงไม่น่าเกี่ยวถ้าไม่บังเอิญว่า เส้นทางเดินทางไปสู่ยอดเขาแหลมเราจะต้องเจอกับทุกสภาพของเส้นทาง ไม่ว่าจะเป็นการเดินลุยน้ำ บุกป่ารกชื้น ลุยโคลน ทางเดินลื่นทั้งทางลาด และทางชัน
ด้วยเหตุนี้ทำให้เรานอนหลับง่าย เพียงแค่มีผ้าใบปูตามโขดหินริมน้ำ เราหลับปุ๋ยภายในเวลาอัน รวดเร็วยิ่งกว่านอนบนที่นอนสลัมเบอร์แลนด์ ไม่ฝันร้ายไม่ทันได้ครุ่นคิด ก็เลยไม่เครียด หลับสนิท รู้สึกตัวเบาสบายเหมือนลอยในสวรรค์ อ้อ…เรานำช็อกโกแลตไปด้วยสองกล่อง แต่คุณค่าของช็อกโกแลตเท่ากับขนมตุ้บตั้บ น้ำในลำธารที่เราย่ำผ่านมานั้นแก้กระหายให้ความสดชื่นเท่ากับน้ำแร่ชั้นดีจากเทือกเขาทั้งโลก มิน่า…ทำไมเขาถึงว่าความสุขของโสกราติสเท่ากับหมูในเล้า
เราถึงยอดเขาแหลมในวันที่สองของการเดินทาง ไม่มีป้ายบอกว่าถึงจุดชมวิว หรือยินดีต้อนรับในฐานะของผู้พิชิต แต่พวกเราทั้งหมดพากันนอนแผ่หราอยู่บนยอดเขาแคบๆ เนื้อที่ไม่กี่ร้อยตารางวา แต่สามารถมองเห็นภูมิทัศน์รอบข้างนับร้อยพันลี้ คงบอกเล่าถึงความรู้สึกออกมาไม่ได้หรอกว่า ความสุขของการเดินมาจนถึงจุดนี้มากได้ขนาดไหน และอย่างไร รู้แต่ว่ามันเป็นอรรถประโยชน์สูงสุดในชีวิตอย่างหนึ่ง
….ไม่น่าเชื่อว่าเพียงแค่ได้ออกมาเดิน ออกมาดู แล้วจะทำให้เราได้เรียนรู้อะไรต่อมิอะไรในชีวิตมนุษย์มากขนาดนี้ จะว่าไปแล้วชีวิตคนเรานั้นช่างแสนง่าย แต่เรานำอะไรต่อมิอะไรมาฉาบทาเสียจนหาแก่นของชีวิตไม่เจอ วันหนึ่งๆ เราจึงแสวงหาแต่ส่วนประกอบภายนอกที่ฉาบฉวย
๒๑.) นายพรานหลงป่า
พวกเราเดินลงมาถึงทุ่งหญ้าเขาแหลมในเวลาบ่ายเกือบค่ำ ทุ่งหญ้าเล็กๆ สีเขียวอ่อนที่พวกเรามองเห็นมีขนาดเพียงเท่าฝ่ามือเมื่อมองลงมาจากบนยอดเขา กลายเป็นทุ่งหญ้าสุดลูกหูลูกตาที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ทุ่งหญ้าในหน้าฝนช่างเขียวได้จับจิตจับใจอะไรอย่างนี้ พวกเราพากันโพสต์ท่าถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน
ทุกคนเดินออกจากป่ามาพร้อมกันจนพักใหญ่ ยกเว้นพี่หน่องเพียงคนเดียว ตอนแรกทุกคนคิดตรงกันว่า แกคงจะอยากสำรวจเส้นทางใหม่ของแกไปตามประสา นับตั้งแต่เดินป่าด้วยกันมา ใครๆ ต่างก็เห็นพฤติกรรมการเดินทางของแก บางครั้งแกเดินตัดไปยังอีกทางหนึ่ง แล้วก็โผล่มาเจอกับกลุ่มตรงอีกจุดหนึ่งข้างหน้า ตอนแรกพวกเราก็รู้สึกทึ่งกับความชำนาญในเส้นทางในป่าของแก พอเราถามด้วยสีหน้าทึ่งขนาดหนัก แกก็ตอบให้เราได้ทึ่งยิ่งกว่า
….พวกฉันเดินในป่า ก็เหมือนกับพวกแกนัดเจอกันในกรุงเทพฯ นั่นแหละ พวกแกอาจใช้ตึกสูงเป็นจุดสังเกต พวกฉันก็ใช้ต้นไม้ใหญ่เป็นจุดสังเกตเหมือนกัน
….มันจะเหมือนกันไดยังไง ตึกมันมีรูปทรงต่างกันแถมมีชื่อติดเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่ต้น ไม้ในป่า ดูยังไงก็ไม่เห็นความแตกต่างกัน ทุกต้นก็สูงใหญ่แตกกิ่งก้านสาขาออกมามากมายเหมือนกัน…
ห้าโมงเย็นอาจารย์ปู่ให้สัญญาณพวกเราออกเดินทางต่อ อโศก น้องชายพี่หน่องยังคงเดินวนเวียนอยู่รอบชายป่าพร้อมกับป้องปากตะโกนเรียกเป็นระยะๆ เพื่อว่าบางทีคนเดินอยู่ในป่าคนเดียวอาจได้ยินบ้าง
เดินตามกันมาเงียบๆ และรีบเร่งจนถึงหน่วยเจ้าหน้าที่ประจำเขาแหลมซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของสนามหญ้า พี่โก๋เด๊ะวิทยุเรียกเจ้าหน้าที่มาสมทบเพื่อค้นหานักท่องเที่ยวผู้หลงทางอยู่กลางป่า สีหน้าเครียด เสียงเข้มสั่งงานรวดเร็ว กระชับ ผ่านเสียงอู้อี้ของวิทยุคลื่นสั้น เปลี่ยนภาพของพี่โก๋เด๊ะจากที่เราเห็นมาเป็นอีกด้านตรงข้าม
หลังจากปล่อยให้เราได้พักเหนื่อยสักครู่อาจารย์ปู่ก็ให้สัญญาณออกเดินทางอีกครั้ง เราจะต้องเดินผ่านป่าอีกประมาณ ๑ ชั่วโมงก็จะถึงน้ำตกเหวสุวัต อโศกขออาสาออกตามหาพี่ชายพร้อมกับเจ้าหน้าที่ แต่อาจารย์ปู่สั่งห้ามเด็ดขาด ได้ยินเสียงคำตอบรับเบาๆ
เราย่ำเท้าตามคนข้างหน้าเงียบๆ แสงจากไฟฉายประจำตัวของแต่ละคนส่องแสงวอมแวมเป็นแนวคดเคี้ยวตามทางเดิน แสงจากตะเกียงแก๊สช่วยให้เราเดินได้ง่ายขึ้น ทุกคนเดินตามกันอย่างเร่งรีบ ไม่มีเสียงพูดคุย หยอกเย้ากันตามทางเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เรามองป่าไม้รอบตัวเห็นแต่ความมืด ลมฝนพัดกระหน่ำอยู่บนยอดไม้ได้ยินเสียงอื้ออึง เรานึกถึงคนที่ย่ำเดินอยู่ในป่าเพียงลำพังในสภาพอากาศอย่างนี้ในเวลามืดค่ำเช่นนี้ เขาจะรู้สึกพรั่นพรึงเพียงไหนหนอ
๒๒.) มีนักเดินทาง
….เราย่ำเท้าเดินตามอาจารย์ปู่ ผู้ซึ่งดุ่มเดินนำหน้าไปอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อยจนเรารู้สึกทึ่ง อาจารย์ชายหนุ่มโสดวัยห้าสิบ ใช้ชีวิตเดินทางด้วยเท้าผ่านมาจนไม่รู้กี่ป่ากี่เขา และยังไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนล้าหมดแรงลงง่ายๆ
เรานึกถึงผัดกระเพราไก่ โปะหน้าด้วยไข่ดาวกรอบ ข้าวสวยร้อนๆ หอมฉุยแล้วน้ำลายไหล ไม่มีอะไรตกถึงท้องเรามาตั้งแต่บ่ายแล้ว ไม่มีรถมารอรับเราที่น้ำตกเหวสุวัตอย่างที่คาดเอาไว้ อาจารย์ปู่บอกว่าเราต้องรีบเดินไปให้ทันร้านขายข้าวตาม๊อก ที่เปิดขายที่ผากล้วยไม้ก่อน ๒ ทุ่ม ไม่อย่างนั้นพวกเราทุกคนมีสิทธิ์นอนท้องกิ่วไปจนถึงมื้อเช้า
ท้องฟ้าหน้าฝนมีเมฆสีหม่นห่มทั่วทั้งฟ้า บนทางลาดยางสีดำทอดยาวคดเคี้ยวจากเหวสุวัตไปยังผากล้วยไม้ กลับมองเห็นได้ชัดเจนเมื่อสายตาเราปรับเข้ากับความมืดได้ เสียงย่ำเท้าของคนกลุ่มใหญ่เดินฝ่าความมืดไปตามถนนคงจะทำให้สัตว์ป่าบางตัวแอบเร้นตัวไม่กล้าเดินผ่านมาให้เห็น
ร้านขายอาหารบนผากล้วยไม้ปิดไฟเงียบสนิท กลางคืนของวันอาทิตย์มีนักท่องเที่ยวกางเต๊นท์นอนอยู่ไม่ถึง ๑๐ เต๊นท์ เราทรุดตัวลงนั่งบนผ้าใบอย่างหมดแรง พิงเป้ข้างตัวค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกจากปอด เสียงก๊อบแก๊บของถุงพลาสติกดังอยู่ข้างหลังเรา เรารีบสอดมือเข้าไปในข้างเป้ตรงข้างหลังพบกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปถึง ๒ ห่อ เราแน่ใจว่าตอนรอพี่หน่องอยู่ชายป่าเราค้นหาเสบียงที่เหลือในเป้ออกมาแบ่งกันจนหมดแล้วนี่นา
เรายื่นบะหมี่ในซองยู่ยี่ส่งให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาส่ายหัวบอกว่าให้เรากินเถอะ เรายื่นให้คนอื่นๆ ต่อทุกคนก็ส่ายหัวพูดทำนองเดียวกัน เราจับห่อบะหมี่มาบีบให้เส้นกรอบข้างในห่อแตกออกจากกันแล้วฉีกซอง วางตรงกลางผ้าใบ เรากำบะหมี่ติดมือมากำหนึ่งมานอนเคี้ยวเส้นกรอบๆ เค็มๆ ช้าๆ ปล่อยให้รสชาติของมันค่อยผ่านลิ้นก่อนกลืนเข้าไปในท้อง พี่โจเดินมากำบะหมี่สองห่อนั้นเป็นรายที่ ๒ จากนั้นก็มีคนต่อๆ ไปเดินเข้ามาขอมีส่วนร่วมคนละคำสองคำ
๒๓.) ราคาของมิตรแท้
…..พี่โก๋เด๊ะมาแจ้งข่าวในตอนเช้าของอีกวันว่ายังไม่พบร่องรอยของพี่หน่อง ห้าหนุ่มชาวใต้จากบ้านชายโสดซอยลาด(มะ)พร้าว ๑๕ ตัดสินใจหยุดงานอยู่รอฟังข่าวพี่หน่อง พวกเรา ๗ สาวก็ตัด สินใจโทรศัพท์ไปลางานเช่นเดียวกัน
อาจารย์ปู่มีสีหน้ากังวลถึงแม้พยายามซ่อนเอาไว้อย่างดี แกบอกว่า ครูไม่ได้ห่วงเจ้าแขกมันหรอก แกหมายถึงศิษย์รักอย่างพี่หน่อง ครูรู้ว่ามันเอาตัวรอดได้ มันเป็นคนเดินป่า มันรู้ว่ามันควรทำอะไร อย่างไร และเวลาไหน แต่ครูไม่อยากให้พวกเธอต้องมาเสียงานเพราะเรื่องอย่างนี้
การทำงานเป็นเรื่องสำคัญของชีวิตพวกเราทุกคนก็จริง แต่ชีวิตของคนหนึ่งคนในเวลานี้สำคัญกว่า เราแน่ใจว่าไม่ว่าใครก็คงตัดสินใจเหมือนอย่างที่พวกเราทำกันอยู่ในตอนนี้ และดูเหมือนว่าอาจารย์ปู่จะยอมรับการตัดสินใจของพวกเราเช่นเดียวกัน
พี่หมอรัตนาจากโรงพยาบาลปากช่องนานา ขับรถขึ้นมาส่งข่าวของพี่หน่องให้พวกเราทราบที่ผากล้วยไม้ เจ้าหน้าที่จากหน่วยพิทักษ์ป่าบนผากล้วยไม้วิทยุไปบอกเจ้าหน้าที่ชุดค้นหาในป่าให้ยกเลิกการค้นหา เพราะว่านักท่องเที่ยวคนดังกล่าวได้เดินทางออกจากป่าเขาแหลมได้ด้วยตัว เองโดยสวัสดิภาพตั้งแต่ค่ำของเมื่อวาน และยังได้ไปเล่นดนตรีในร้านอาหารตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พวกเราพากันถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่อาจารย์ปู่ด่าศิษย์รักอย่างพี่หน่องว่า ..-วย โทษฐานปล่อยให้แกเป็นห่วงอยู่ทั้งคืน
หมายเหตุบอกอ : เรื่องราวเล็กๆ ที่คนกลุ่มหนึ่งฝากริ้วรอยจางๆ เป็นภาพงดงามสดชื่น ไว้ในห้วงคำนึง ในหัวใจหลายดวง ซึ่งหอมกรุ่นตราตรึงอยู่มิรู้คลาย นี้คือซอกมุมหนึ่ง แง่งามหนึ่ง อันฉายภาพของ “รักษ์เขาใหญ่” ให้เห็นรางๆ คู่เคียงกับเขาใหญ่ตลอดไป จากมนต์ปากกาของเธอ…ดาวสีแดง
ความเดิมตอนที่แล้ว
เรื่องเล่าดาวของสีแดง … (๙)