๓.)ครั้งแรก …ที่เขาใหญ่ 
….น่าจะเริ่มจากการเป็น ญ.ผู้หญิงใจกล้า ของเพื่อนสาวหน้ากลม รูปร่างกลมเป็นลูกขนุน ชวนเพื่อนสาวอีกคนเป็นหญิงแท้แต่มาดแมน ซึ่งถือว่าเป็นรูปลักษณ์เป็นคุณกับตัวเองในการป้องกันตัวจากภยันตรายทั้งปวง รวมตัวกันได้ ๒ คน แบกเป้ขึ้นบ่าบ่ายหน้ามายังเขาใหญ่ ปากช่องในช่วงปีใหม่ โดยไม่ฟังคำทัดทานจากใครเลย
…..หลังจากกลับจากเขาใหญ่คราวนั้น คุณเธอก็มีอาการเปลี่ยนไป เรียกว่าอาการหนักถึงขั้นเพ้อถึงเขาใหญ่ก็ว่าได้ เท่านั้นยังไม่พอ ยังบอกว่ามี ทริปสำคัญ พวกเราจะพากันไปเดินป่า ขอย้ำนะว่า เดินป่า ไม่ใช่การไปกางเต๊นท์นอนตรงผากล้วยไม้เหมือนอย่างที่เคย เจ้าหล่อนป่าวประกาศเอาไว้อย่างนี้
….สาวๆ กลุ่มใหญ่เพิ่งเรียนจบใหม่ๆ ทำงานหมาดๆ พากันตาลุกวาว ด้วยความตื่นเต้น จะได้ไปเดินป่ากันแล้วคราวนี้ แล้วจะไปอย่างไร เตรียมอะไรบ้าง และจะไปกับใคร..?
…..กับคนเพิ่งรู้จักกันเพราะโบกรถพวกเขาลงมาจากเขาใหญ่ตอนไปเที่ยวปีใหม่นี่นะ..ดิฉันคนหนึ่งละไม่เอาด้วย เชิญไปกันเถอะค่ะ เราส่ายหัวท่าเดียว
ต้องไปนอนค้างอ้างแรมในป่ากับคนแปลกหน้าใช่เรื่องสนุกที่ไหน เป็นใครมาจากไหน ไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้….
…ไปทะเลกันดีกว่า…
…เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม ฉันเก็บเอาไว้ให้เธอ…
ร้องเพลงเกี่ยวกับทะเลให้พรรคพวกฟัง เพื่อว่าพวกเขาจะเปลี่ยนใจ ใช้วันหยุดตรุษจีนไปเที่ยวทะเลกัน
….เสม็ด ก็ดีนะพวกเรา กางเต๊นท์ได้ด้วยถ้าอยากนอนเต๊นท์ ..ข้อเสนอแรกทุกคนส่ายหัวเกือบพร้อมกัน
….หัวหินก็ได้ รำลึกความหลังของพวกเรา แต่ก็ยังไม่เป็นผล
….อ่าวมะนาวเลยเป็นไง พวกเรายังไม่เคยมีใครไปเลย
ไม่..ประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง สรุปว่าทุกคนตั้งมั่นจะไปเดินป่ากัน เอาเลยไปกันเลย ฉันขอบาย
ด้วยความเป็นห่วงในเรื่องความปลอดภัยของเพื่อนเป็นประเด็นหลัก ระหว่างนั้นก็เลยทำการไซโค เพื่อนทีละคน เฮ้ย… แก คิดดูให้ดีนะ ในป่า หากเกิดอะไรขึ้นพวกเราช่วยกันได้แค่ไหน ผู้หญิงทั้งนั้น
….ได้ผล หลายคนเริ่มหยุดคิด ไตร่ตรอง เออ… จริง
แผนการของเราสำเร็จ เริ่มมีการคานน้ำหนักเป็นสองฝ่าย
ไปทะเลกับทริปของพวกเรา….
ไปเดินป่ากับใครก็ไม่รู้….
เชื่อฉันสิ ฉันคุยกับพวกเขาแล้ว ไม่มีอะไร ทุกคนไปได้ทุกคนจะปลอดภัย ฉันเอาหัวเป็นประกัน
….เจ้าของโครงการเดินป่ายืนยัน
….จริงนะ… พวกโลเลยังไม่ค่อยวางใจ
….เอางี้ ใครไม่กล้าก็ไม่ต้องไป โอเค….
เรานอนกระดิกเท้ารอเสียงโทรศัพท์อยู่คอนโด อย่างอารมณ์ดี ดูจากสถานการณ์แล้วมีหวัง ทริปเดินป่า ล่มแหงแก๋ แค่อีกวันเดียวเดินทางรับรองไม่มีใครเตรียมตัวทันแน่
…..มองนาฬิกาหัวเตียง ห้าทุ่มแล้วก็แล้ว เที่ยงคืนก็แล้ว ยังไม่มีใครโทรมารายงานตัวเลย
….รอไม่ไหว โทรฯไปดีกว่า
…โอ-มาย-ก๊อด พากันเตรียมพร้อมออกเดินทางกันแล้วกำลังเช็คจำนวนผู้โดยสารอยู่ ได้ทั้ง หมดตอนนี้ ๙ คนแล้วถ้าเราตกลงก็เป็น ๑๐ คนพอดี ออกเดินทางตี ๔ ถึงปากช่อง ๖ โมงเช้า ไปเดินเล่นชมตลาดบ้านเขาแล้วจะมีรถมารับไปขึ้นเขา ตอน ๘ โมงเช้าพร้อมกันทีมของคนนำทาง
เอาจริงง่ะ?…ยังจำได้เลยว่าตอนนั้นตนเองหน้าออกอาการ เหวอรับประทานขนาดไหน
….ขึ้นแท็กซี่ไปบ้านเพื่อนแบบงงๆ !!!
….ไปกันจริงอ่ะ …เริ่มทำเสียงอ้อนวอน
….ไปแน่ เห็นมั้ยเป้ เห็นมั้ยข้าวของเต็มไปหมดเนี่ย
….ไม่ต้องโยกโย้ ถ้าจะไปด้วยกันก็ไปเก็บเสื้อผ้า สัมภาระเตรียมเผื่อไว้ให้แล้ว …โดนเพื่อนยื่นคำขาดแบบนี้ก็ใบ้รับประทานอีกรอบค่ะ
โบกมือลาส่งเพื่อนที่สถานีหมอชิตตอนเกือบตีห้า ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมีแสงเรืองรองแล้ว นั่งรถเมล์กินลมเล่นเรื่อยไปจนเช้า แล้วเราจะไปไหนดีในวันหยุดนี้ ….
